7 July 2016

International Campaign for Tibet treurt over het overlijden van Elie Wiesel

International Campaign for Tibet sluit zich aan bij de internationale gemeenschap, die diep bedroefd is over het overlijden van Prof. Elie Wiesel. In een bericht aan mevrouw Marion Wiesel betuigt ICT President Matteo Mecacci ICT’s oprechte medeleven met haar en haar gezin: “Meneer Wiesel was een stemgeluid en een activist voor menselijke waardigheid voor iedereen. Hij was in staat om de door hem ervaren persoonlijke tragedie te transformeren in een ontembare en gezaghebbende kracht, waarmee hij opkwam voor hen die geen stem hebben.” 

Dalai Lama en Elie Wiesel Elie Wiesel en de Dalai Lama tijdens een bijeenkomst in Jordanië. (Foto: Leslie Meyers)

Wijzend op de nauwe relatie tussen de heer Wiesel en het Tibetaanse volk vervolgde het bericht: “Hij was een vriend van de Dalai Lama en supporter van het Tibetaanse volk. Hij verklaarde openlijk zijn steun aan de Tibetaanse zaak en stelde: “het is onze plicht om ons uit te spreken over morele kwesties.” Elie Wiesel was lid van de Internationale Raad van Advies van ICT. In 2005 was het voor ons een voorrecht om hem onze Light of Truth Award uit te reiken, als erkenning voor zijn inspanningen om aandacht te vragen voor de situatie van het Tibetaanse volk. 

“Met zijn heengaan hebben het Tibetaanse volk en ook hun aanhangers een lid van hun uitgebreide familie verloren”, sloot Mecacci zijn boodschap af. Het volgende is een interview dat hij in 2007 gaf over de situatie van het Tibetaanse volk.

Interview met Elie Wiesel

Elie Wiesel, Nobelprijswinnaar en Professor van de Universiteit van Boston heeft zich voor een groot deel van zijn volwassen leven ingezet ten behoeve van zijn onderdrukte medemensen. Zijn ervaringen tijdens de Holocaust spoorden hem aan zijn talenten toe te passen om als auteur, leraar, en verteller de mensenrechten en vrede waar ook ter wereld te verdedigen. Een toegewijd aanhanger van Israël, heeft hij zich ook ingezet voor diverse kwesties, zoals de Sovjet-Joden, de Nicaragua Miskito-indianen, de Argentijnse “verdwijningen”, de Cambodjaanse vluchtelingen, de Koerden, de Zuid-Afrikaanse apartheid slachtoffers, de hongersnood slachtoffers in Afrika en meer recent de slachtoffers en gevangenen in het voormalige Joegoslavië. Hij is de auteur van de bekende trilogie ‘Night, Dawn en Twilight’.

Interviewer: Hoe is het om geen land te hebben, om in ballingschap te zijn? 

Elie Wiesel: Nou, om in ballingschap te zijn… Ik denk, dat deze eeuw meer dan enig andere het fenomeen te zien heeft gegeven van mensen, die in zulke aantallen, in dergelijke mate ontheemd zijn. Ze hebben er zelfs een woord voor: Vluchtelingen. Het is een nieuw woord, een woord van de 20ste eeuw, maar vluchteling is eigenlijk een verkeerde benaming. Eens betekende vluchteling iemand, die een schuilplaats heeft, een plek heeft gevonden, een oase, waar hij toevlucht heeft kunnen vinden. Vluchteling vandaag betekent iemand, die geen thuis heeft. Geen vaderland. Geen veiligheid. Geen regering om hem of haar te beschermen. En natuurlijk voelt men zich niet alleen ontworteld, men voelt zich nutteloos. Men voelt zich altijd omringd door vijandige krachten. Als iemand die argwaan wekt. Je steekt een grens over en de politieagent of de grenspolitie kijkt naar je: ‘Wat doe je hier? Waarom kom je? Hoe lang blijf je?’ Nou, als ik ook maar enigszins genoeg jaren had, zou ik een roman te schrijven over het zijn van een vluchteling.

Interviewer: Misschien kun je een beetje uitweiden over de door u gegeven toespraak: “Waarom zijn wij stil?”. In termen van de passiviteit van landen in relatie tot Tibet, wanneer blijkt dat economische belangen boven voor de belangen van de mensen worden geplaatst.

Elie Wiesel: Nou, Tibet is een tragedie. Het is een belediging van het menselijke fatsoen. Het is een klein land gebaseerd op religieuze principe, religieuze tradities. Hij zocht nooit veroveringen. Het begeerde nooit enig ander gebied. Alles wat het nastreefde is de verovering van de ziel, waarbij mensen een soort innerlijke soevereiniteit dienen te bereiken, innerlijke onafhankelijkheid, innerlijke vrijheid. En innerlijke kracht om het absolute te bereiken. Dus, Tibet, waarom is het bezet? Om politieke redenen is misschien een reden. Ik weet het niet. Maar religieus, waarom? Het feit dat de religieuze gemeenschap wordt onderdrukt en vervolgd is iets, waarover iedere persoon in de wereld, die ook maar enig religieus geloof en religieus gevoel heeft – voor mensen die geloven – zich zou moeten uitspreken.

Interviewer: Hoe zouden ze zich moeten uitspreken?

Elie Wiesel: Wel, er zijn vandaag de dag genoeg mogelijkheden. We leven in het tijdperk van of communicatie. Schrijf brieven aan de editor. Praat met partijleden, met uw afgevaardigden. Als je jong bent, met name jongeren houden zich bezig met deze mensenrechtenactiviteiten. Ze zouden de universiteiten moeten organiseren. De Vietnam-oorlog eindigde als gevolg van de campus situatie. En zo veel andere onrechtvaardigheden in de wereld zijn vandaag de dag gecorrigeerd alleen dankzij jongeren. Dus, jongeren hebben met name een verantwoordelijkheid voor Tibet.

Interviewer: Je weet dat Desmond Tutu zei: “Verandering komt niet van politici.”

Elie Wiesel: Politici, zij geven het zichtbare aspect aan de verandering, maar de verandering, de wortel, het anker begint bij jongeren. 

Interviewer: Wat gebeurt er als regeringen religieuze repressie gebruiken als wapen?

Elie Wiesel: Ik denk niet dat ze dat gebruiken als wapen, ze gebruiken het als een middel om de oppositie te onderdrukken. Om weerstand te breken. Het is niet een wapen, ze doden niet, ze richten geen slachtpartijen aan, hoewel bloedbaden zijn aangericht en veel mensen zijn gedood, maar ze verstikken religie, ze zijn waarschijnlijk bang. Ik denk, dat regeringen die weerzin hebben tegen religie, bang zijn voor de religie, want religie kan in hun ogen, vanuit hun standpunten gezien worden, als een tegen-regering of parallelle regering. Een religieus persoon antwoordt aan God, niet aan de gekozen of niet-gekozen beambte.

Interviewer: In het geval van Tibet lijkt het er op, dat ze systematisch gebruik maken van religieuze repressie als middel om de bevolking te controleren.

Elie Wiesel: Om te controleren, maar niet om te doden. Natuurlijk – om gevangen te zetten, maar niet om te doden. Wapens betekent doden. Wapens is een…, ik ben alleen maar gevoelig voor het woord.

Interviewer: Misschien kunnen we praten over de term spirituele nieuwe tradities en de morele verplichting om levens te redden.

Elie Wiesel: De term is piqua nevish [?], het betekent om een ziel te redden, om een ??leven te redden. En dat gebod overstijgt alle anderen. Het betekent letterlijk, je mag bijna alles schenden, behalve, denk ik, de drie geboden van het hart, 613, –- u kunt alles doen, ieder gebod overtreden onder de uitzondering van het redden van een mensenleven. En er zijn genoeg levens om gered te worden – in Tibet. De hele gemeenschap moet worden gered. En nogmaals, niet genoeg mensen spreken zich uit, maar ze leggen het vrije religieuze geloof in Tibet aan banden. Het is moeilijk te begrijpen.

Interviewer: Hoe zou het eruit zien als de wereld van religieuze gemeenschappen, ‘s werelds interreligieuze gemeenschappen, zich zouden verenigen rond de kwestie Tibet?

Elie Wiesel: Ik denk dat dat veel zou helpen. In de eerste plaats zou het zelfs politieke leiders beïnvloeden. Ze luisteren. Eén ding is dat ze luisteren, als ze niet zelf luisteren, gebruiken ze enquêteurs en luisteren ze. Als genoeg mensen gevoelig zijn voor de tragedie van Tibet, denk ik dat het ook politiek een verandering zou teweeg brengen. Maar bovendien, het is belangrijk voor de mensen in Tibet. Nu is communicatie zodanig [dat] mensen weten wat er gebeurt. Zelfs Tibetaanse mensen weten dat de Interfaith of de internationale groep van religieuze mensen – dat is iedereen, die religieus is – dat zij hun zaak oppakken. Het zou hen veel helpen, als we hen moed geven, en dat is op zich zelf voldoende.

Interviewer: Hoe ver moet de Tibetanen buigen?

Elie Wiesel: Ik twijfel om de Dalai Lama en zijn volk advies te geven, omdat ze lijden. De Dalai Lama heeft geleden door ballingschap en de mensen in Tibet hebben te lijden van onderdrukking. Ik weet het niet. Eén ding is, dat ze de hoop niet moeten opgeven. Dat betekent zelfs [als] het een eeuw duurt. Mijn gesprekken met de Dalai Lama gingen hier altijd over. Ze vroegen mij, hoe hebben jullie de hoop en jullie droom van terugkeer naar jullie voorouderlijk geboorteland 2000 jaar lang niet opgegeven? Hetzelfde moet gelden voor hen. Ze moeten de hoop niet opgeven.

Interviewer: Welk advies heb je gegeven, toen ze dat vroegen?

Elie Wiesel: Oh, weet je, onderwijs, boeken. Ik zei tegen hem, ik geloof in boeken. En toen onze mensen – onze mensen van Jeruzalem, laten we zeggen nadat de Romeinen de tempel en de stad hadden verwoest, was alles wat we hadden een boekje, dat was alles. Geen rijkdommen, hadden we geen rijkdommen. Ze waren geplunderd, weggevoerd. Maar het boek – het kleine boekje – en dit boek produceerde meer boeken, duizenden, honderdduizenden boeken, en in dat boek hadden we onze herinnering, en onze gehechtheid aan die herinnering, is wat ons in leven hield.

Interviewer: Wilt u iets verklaren of aan de Chinese regering zeggen? Elie Wiesel Oh, ik zou zeggen tegen hen: jullie hebben Tibet niet echt nodig. Jullie hebben niet alle problemen, die Tibet voor jullie veroorzaakt nodig. Het is zo klein, zo ver weg. Geef ze hun religieuze vrijheid en ik weet dat ze dat niet zouden misbruiken. Ze zouden het niet gebruiken om uw beleid, uw internationale beleid te torpederen. Jullie hebben nu een enorm imperium, jullie zullen binnenkort – binnen een paar jaar – met twee miljard mensen in de wereld zijn. Dus, jullie moeten meer mededogen, meer begrip ontwikkelen. En bovenal, jullie hebben al deze problemen niet nodig.

Interviewer: Denkt u dat Tibet meer problemen geeft, dan het voor de Chinese overheid oplevert?

Elie Wiesel: Ik ben daar zeker van. Behalve dat het een zekere historische betekenis voor hen heeft om Tibet onder hun controle te hebben, begrijp ik niet waarom ze het zo graag willen.

Interviewer: Sommige mensen zeggen dat Tibet is in wezen een kolonie is.

Elie Wiesel: Waarvoor? Wat levert ze dat op? Ze hebben geen industrie. Ze zijn geen kernmacht. Geen plutonium, of wat dan ook? Geen diamanten. Wat hebben zij? Behalve hun eigen geloof. Waar zijn ze bang voor? Dat Tibet China onder de voet zal lopen?

Interviewer: Het zou kunnen zijn, dat dit een van die situaties is, waar ze al zover zijn gegaan, dat het moeilijk is nu toe te geven dat het een vergissing was…

Elie Wiesel: Oh, luister. Als het communisme, als Gorbatsjov, de toen nummer één van Rusland, de moed had om te zeggen: Kijk we hebben een fout gemaakt. Laten we stoppen. Waarom zouden zij niet het zelfde kunnen doen, en ook hun fouten erkennen. Mao Tse Dung, de Culturele Oorlog, ze weten het nu, ze geven toe, dat het een vergissing was. Dus ook hier – het is zo klein – het belang van Tibet ligt voorbij de geografische omvang. Alleen in religieus opzicht.

Interviewer: Kunt u dit toelichten?

Elie Wiesel: Ze kwamen omdat de Tibetaanse religie een verleden heeft. En bovendien heeft het een grote aantrekkingskracht. Er zijn jonge mensen vandaag de dag, die worden aangetrokken door het boeddhisme en naar Tibet. Het is niet alleen vanwege de Dalai Lama. Het is om wat Tibet vertegenwoordigt. Er is een enorm reservoir aan kennis, mystieke kennis, die in Tibet kan worden gevonden. Dus de Chinezen zouden daar niet echt bang voor moeten zijn. Ze hebben een andere manier om te overleven.

Interviewer: Dit komt uit uw boek en is een krachtige uitspraak. Ik weet niet zeker of het van toepassing is in deze situatie. Maar laat me u vragen, in het geval van de Tibet / China situatie, kun je praten over de “macht van het kwaad” en de complexiteit van de neutrale landen?

Elie Wiesel: Ja, maar ik zou niet graag analogieën te trekken met het verleden. Maar we spraken al eerder over de onverschilligheid van de mensen, over de apathie van mensen, over het feit dat ze passief en zelfgenoegzaam zijn en stil. Dat is sterk genoeg. Overheden, leiders, intellectuelen, voornamelijk intellectuelen, die de ethische dimensies zouden moeten kennen, zijn zo belangrijk, zo essentieel voor cultuur, religie, beschaving, en voor ons eigen leven. En wat betekent dat? Het betekent niet onverschillig zijn, niet werkeloos toezien. Dat is een bijbels gebod, waaraan we verplicht zijn.

Interviewer: Dus wat maakt het als zodanig voor de mensen in dit land (USA)?

Elie Wiesel: Het is niet alleen dit land, maar ook hier – er zijn vele redenen natuurlijk. In de eerste plaats is het makkelijker gevoelloos te zijn, onverschillig te zijn, als je niet betrokken bent. Je bent niet in gevaar. Maar, ik geef u de antwoorden die ik ontving, niet die van mijn studenten. Er is te veel informatie. Ik herinner me dat de oorlog in Vietnam aan de gang was, maar natuurlijk in Amerika, zoals u weet, werd het op alle netwerken op hetzelfde moment uitgezonden. Live vanuit Vietnam tijdens het diner, van 6:30 of 7:00, en in het begin, toen mensen zagen hoe andere mensen werden gedood, of anderen doden, stopte ze met eten. Na een week of twee bleven ze eten. Zij zagen dezelfde foto’s. Verschillende personages, omdat het verschillende slachtoffers waren. Slachtoffers, maar ze gingen door met eten. En dat is misschien de reden, waarom er zo veel verhalen zijn, die we nu kennen, maar waarop we geen antwoord hebben. Wij hebben niet het excuus om te zeggen dat we het niet weten. We weten het. We kunnen het zien op het scherm. We lezen in de krant. Luister naar de radio. We weten het, dus hoe kunnen we omgaan met zoveel kennis. We gaan door met eten.

Interviewer: Tegelijkertijd – en mijn antwoord is dan, wat is het alternatief? Om het niet te hebben?

Elie Wiesel: Nee, ik denk dat we dat moeten hebben. We moeten. Behalve dat wij de kijker moeten opvoeden en zeggen: Kijk, het moet onze plicht zijn om verslag uit te brengen. Het is jullie plicht is om het op te nemen, om het te verwerken en om er iets mee te doen. Maar het is het onderwijs. Wat werkelijk nodig is in onze wereld, is de opvoeding van de kijker, van de leraar zelf, met de ouder, met de kinderen.

Share this

Het laatste nieuws

15 May 2019

Voor de Nederlandse regering bestaat Tibet niet meer. China Notitie rept met geen woord over Tibet.

Lees meer
4 May 2019

Tibet Actie Team in actie voor Tashi Wangchuk op Bevrijdingsfestival

Lees meer